woensdag 25 januari 2023

Bonn(e) année trip

Een oude riedel opgefrist  ►   "Ode aan een "Dicke Baam"  ◄





- Linda unter der Linde -






Met het eindejaar ben ik eens de streek rond Bonn gaan verkennen. Ik weet niet hoe het zit met jullie, maar bij mij roept Kerst steeds beelden op van  smalle steegjes met lieflijk getooide geveltjes die je, onder het langs kuieren, leiden naar betoverende pleintjes met vakwerkhuisjes en eeuwenoude platanen of lindebomen. Zo'n dorpjes vind je nog in Duitsland.
Dààr wordt nog actie gevoerd wanneer één 500 jaar oude Lindeboom dreigt te verdwijnen om plaats te maken voor een verkeersknooppunt en meestal winnen deze actievoerders ook de strijd, heb ik ter plaatse kunnen vaststellen.
Hier verdwijnen zulke bomen in stilte. Ze zijn omgelegd voor er een haan naar kraait. En altijd wordt er wel een "aannemelijke" verklaring voor gegeven naderhand. "Hij was ziek", "hij was een gevaar voor de omgeving". Een boom die ziek is gaat zelf wel dood, die hoef je niet om te hakken. En een gevaar? Gevaar voor wie of wat? Hoeveel mensen sterven dagelijks door toedoen van een boom? Hoeveel huizen worden iedere dag bedolven onder een omgevallen boom? Neen, het zijn drogredenen. Als we de lijn zouden doortrekken mocht er geen enkele auto meer rijden.
Hoe schrijnend ... 500 jaar geschiedenis, die een mens met bouwplannen en een boomzaag binnen één dag zomaar kan laten verdwijnen. En het ergste is dat de meesten pas de impact ervan merken als het al te laat is ...

Met hele rijen werden ze hier bij ons de voorbije jaren omgehaald, zogenaamd om een fietsautostrade te "kunnen" aanleggen. En om ons "te beschermen" tegen overstromingen (dixit het sigmaplan). Roofbouw op onze natuur noem ik het, door steden die hun tentakels steeds verder uitspreiden.
Maar genoeg gezeurd.
Ik heb het geluk gehad een geredde 500 jaar oude Lindeboom te mogen aanschouwen aan wiens voet een pestkruisje stond. Deze boom heeft die nare ziekte nog beleefd en overleefd en zou ons duizenden verhalen kunnen vertellen over de tijd die sedertdien verstreken is. Daar ga ik bij dromen.
Ik zag prachtige eeuwenoude platanen die met hun gestel hele dorpspleintjes overhuifden.Er schitterden ontelbare regendruppeltjes aan hun twijgen en op de vruchtjes die als kerstballetjes in  naakte takken hingen. Niemand van de omwonenden die er ook maar aan dacht dat die boom wel eens op hun huis zou kunnen vallen. Een levende boom valt immers niet zomaar... Ook niemand die er kloeg over "te weinig licht" of over gevallen bladeren. Zij zijn integendeel, blij met zijn lommer op hete dagen, genieten van de rust onder zijn groene armen en van het gezang van vogeltjes die in de lente zijn kruin bewonen. Het stemt me melancholiek, als ik denk aan mijn eigen dorp en hoe de pleintjes hier vroeger "intiemer" en zoveel groener waren.

Zo'n dorpjes hoeven geen reuzen- kerstboom aan zijn geboortegrond te ontrukken of een plastic surrogaat om er hun kern mee op te smukken tijdens de kerstdagen. Ze hebben een levende kerstboom het hele jaar door. En je merkt aan de sfeer in die kleine dorpjes dat de mensen er - zonder kunstmatige ingrepen van bovenaf die toch niets meer uithalen - nog verbonden zijn met elkaar.


Maar genoeg "doorgeboomd" nu. We beginnen aan dit Nieuwe jaar met veel "égards" "un peux tards" met een nieuwe serie : 


" À la Bretonne"