Gaia's hide

UNDER AN EIDERDOWN OF CLOUDS

UITZICHT VANAF HRAD ŠVAMBERK OP DE VALLEI

waterverf in mijn reisschetsboek

29,7/21 cm

De aarde lag onder haar wolkendeken te soezen en te wachten op onze komst... 

Toen we tijdens de eerste halte op de ruïne van burcht Svamberk klommen en ik er besloot de vallei wat zonniger te schilderen dan op dat moment het geval was, kreeg de wind ons blijkbaar ook in de gaten. Met volle kracht kwam hij ons tegemoet en blies mijn waterverfschetsje bijna uit mijn handen, maar vooral in een hik en een wip droog en meteen ook Gaia's dekbed de verte in, zodat het voor de rest van ons verblijf een zonnig weerzien met Tsjechië werd...

Enjoy ► this overview ◄ of the complete "Czech" series 2022 and 2023

 

Echternach Stadhuis

ZICH KOESTEREND IN DE STRALEN VAN DE LENTEZON

DETAIL

 grafietschets 

in m'n reisdagboek

15/21 cm

Kanttekening 

Echternach is de oudste stad in Luxemburg, gelegen aan de Sûre, de oostgrens van het groothertogdom. Aan de andere kant van de brug over de Sûre ligt Duitsland. Tussen de 1e en de 5e eeuw bevond zich op de plaats van de huidige Sint-Pieter en Sint-Pauluskerk een Romeins castellum, een klein militair kamp. 

In 698 kwam een Engelse monnik, Willibrord, vanuit de Lage Landen naar Echternach en bouwde er onder de bescherming van Plectrudis, de eerste vrouw van Pepijn van Herstal, en haar moeder Irmina van Oeren, de grote abdij van Echternach en werd zó een abdijvorstendom binnen het Heilige Roomse Rijk. De naam van de stad wordt in 706 n. C. geschreven als Epternacus. De bloeitijd van de abdij lag in de 11e en 12e eeuw toen het scriptorium grote faam had. Ze werd opgeheven in 1797. Het graf van Willibrord bevindt zich in de crypte van de abdijkerk.

Echternach geldt als belangrijke toeristische trekpleister waarin regelmatig het aantal toeristen het inwonertal overtreft.

Enkele weken voor de zomer begon was ik er op bezoek en viel die toeristische drukte nog best mee.

Er is veel moois te zien in Echternach, Google het maar eens...

Maar het meest geschikte plekje om te schetsen die dag, vond ik zelf de omgeving van het stadhuis waar ik dit detail in mijn reisdagboek vastlegde. Het was prachtig weer en vanaf een bankje dat vooral veel privacy bood, had ik dit leuke uitzicht.

Hiermee sluit ik m'n lentetrips af en beginnen we aan de zomer.

In mijn volgende blogs neem ik jullie mee naar Tsjechië waar we tijdens de zomermaanden rondzwierven in het Riezengebirgte.

De Gaume (4)

DE WATERMOLEN TE VIRTON

DE LAATSTE

Grafiettekening in mijn schetsboek
29,7/21 cm

Bekijk de complete serie

De Gaume (3)

"DE TON" BIJ DE WATERMOLEN

 

OP EEN ZONOVERGOTEN LENTEDAG IN VIRTON

grafiet en waterverf

in mijn schetsboek

29,7/21 cm

Virton wordt beschouwd als de hoofdplaats van de Gaume en heeft zijn naam te danken, aan de samenvloeiing van twee riviertjes op zijn grondgebied : De Vire en De Ton, aan wiens oever ik na een fikse stadswandeling prettig verpoosde en dit aquarelletje schilderde. 's Avonds vernam ik wat een geluksvogel ik wel was geweest, toen bleek dat 10 km verderop, het de hele dag geregend en geonweerd had, terwijl vanaf de vroege dageraad een stralend zonnetje, aan een wolkeloze hemel,  geen seconde van mijn zijde was geweken. Zoiets stemt een mens dankbaar, en ik zag meteen ook het bestaan van dat microklimaat in de Gaume bevestigd. De oogst die dag, bedroeg drie schetsen, die er anders vast niet zouden geweest zijn ... 

Bekijk de complete serie

De Gaume (2)

Aan de oever van de Ton

THE VILLAGE OF SINT-MARD

 grafiet in mijn schetsboek

29,7/21 cm

Bekijk de complete serie

De Gaume (1)

DOBBEREND OP DE TON VAN CHANTILLON NAAR VIRTON

 

VIEW ON THE RIVER TON FROM THE GARDEN OF OUR GÎTE 

watercolor in my sketchbook

21/29,7

In april we had a short stay in the Gaume (a region in the extreme southeast of Belgium. At a lower altitude than the Ardennes, it borders the French region of Lorraine to the south, the Land of Arlon to the east, and the Belgian part of the Ardennes to the north)  It has a micro climate, with warmer temperatures than the rest of the area and is a great place for long walks.

Near our gîte in Chantillon, was the source of the tiny river Ton that joins the Chiers to float later on into the river Meuse in France. I followed this watercourse towards Virton and made a small series of drawings on the go. This one's the first, drawn in the garden of our gîte where a beautiful magnolia was blooming that time.

Bekijk de complete serie

Pont Aven

... THE VILLAGE OF I. A. PAUL GAUGUIN, ÉMILE BERNARD AND PAUL SÉRUSIER ...

DID THEY ONCE ADMIRE THIS  HOUSE TOO ?

GRAPHIT SKETCH MADE ON LOCATION

IN MY TRAVEL DIARY

21/15 CM

Bekijk hier de andere schetsen uit de serie "Bretagne".

Morgenstemming

 LA BALADE DE NEVEZ 

EEN WANDELING MET EEN OOSTERS TINTJE ...

watercolor in my sketchbook
painted on location
15/21 cm

Deze site van Hénan (oorspronkelijk heette het Heznant, wat in het Bretoens woonplaats van de vallei betekent), is een pittoresk groen hoekje - een oase van rust - aan de oevers van de Aven, dat dateert uit de 15e eeuw met een rijk en gevarieerd erfgoed, waarvan de overblijfselen getuigen van een welvarend tijdperk in de regio.

Zo bezochten we er ondermeer de 16e eeuwse kapel van Sainte-Marguerite (oorspronkelijk gebouwd om te dienen als een kleine kerk voor de lijfeigenen van het kasteel); de drie fonteinen van Hénan (een overblijfsel van de vlas en hennepproductie uit de 16e-18e eeuw); het Château du Hénan (volgens reisgidsen vooral herkenbaar aan de grote boogdeur en de licht hellende toren die het best bestand is tegen de heersende westenwind, maar die we zelf nauwelijks te zien kregen vanwege een goed beveiligde omheining) en de getijdenmolen (gerenoveerd in 1972 en nog steeds in werking te zien tijdens het plaatselijk festival). Deze beide laatsten werden gebouwd in de 15e eeuw door Jean de Cornouaille (John of Cornwall), met stenen afkomstig van de Kerochet-groeve, die op slechts 1 km van de molen ligt...

Het beetje druilregen aan het eind van onze wandeling, kon mijn bewondering voor dit natuurschoon allerminst drukken... Wat vindt u er zelf van?

Bekijk hier de andere schetsen uit de serie "Bretagne".

 

Bretoense peperkoekenhuisjes

"TI -PLOUZ" IN EEN WINTERZONNETJE

 

AREN'T THEY LOVELY?

WATERCOLOR IN MY SKETCHBOOK

29,7/21 CM

Wat zijn ze toch schilderachtig, deze huisjes met rieten daken, "TI -PLOUZ" in het Bretoens of chaumières in het Frans genaamd. Het zijn traditionele landhuisjes die zowat in heel Noord- en West-Europa voorkomen en hun naam ontlenen aan het rieten dak (tarwe- of roggestro, rietstengels) waarmee ze zijn bedekt. Je vindt ze op de Britse Eilanden, Nederland, Duitsland, Denemarken, België, evenals in Noordwest-Frankrijk, meer bepaald in Normandië. Ook in sommige zuidelijke regio's zoals de Camargue, de Brière, of op plaatsen zoals in Quebec, waar ze voornamelijk erfgoed uit het koloniale tijdperk zijn. Deze "TI-PLOUZ" schilderde ik op mijn reis door Bretagne. We bezochten er twee dorpjes, waaronder eentje te Névez, die bijna geheel in deze typische bouwstijl waren opgetrokken. En wat erg leuk was; in het tweede dorpje waren de nokken met groene vetplantjes begroeid, wat een erg sprookjesachtige aanblik bood.

Gaston Bachelard  (frans filosoof en schrijver, leefde van 27 juni 1884 tot 16 oktober 1962) stelt in zijn "Poëtica van de ruimte" het huisje (la chaumière) tegenover het kasteel: "het huisje heeft een veel diepere menselijke betekenis dan alle kastelen in Spanje. Het kasteel is bewusteloos, het huisje geworteld.

Bekijk hier de andere schetsen uit de serie "Bretagne".

Ei (nde van het) land

RAGUÉNEZ - FINISTÈRE, BRETAGNE (F)

EEN PRIVÉ-EILAND IN DE OCEAAN

aquarel in mijn schetsboek

29,7/21 cm

 

Cap Raguénez - Bretagne ( F) is gelegen tussen Concarneau en Pont Aven en staat bekend als het mooiste strand van de Finistère. In de winter is het er vooral prachtig in zijn onstuimige ruigheid...

Het eiland dat ik hier schetste (Île Raguénez), is privébezit, maar de eigenaars tolereerden wel wandelaars. Bij eb kan je er vanaf het vasteland naartoe wandelen maar bij vloed wordt het opnieuw eiland...

Bekijk hier de andere schetsen uit de serie

Bomen en bogen

ARCADES AND TREES

 

ON THE GO TO BRITTANY

painted on location

with watercolor

in my sketchbook

29,7/21 cm

Bekijk hier de andere schetsen uit de serie

Bonn(e) année trip

Een oude riedel opgefrist  ►   "Ode aan een "Dicke Baam"  ◄

- Linda unter der Linde -

Met het eindejaar ben ik eens de streek rond Bonn gaan verkennen. Ik weet niet hoe het zit met jullie, maar bij mij roept Kerst steeds beelden op van  smalle steegjes met lieflijk getooide geveltjes die je, onder het langs kuieren, leiden naar betoverende pleintjes met vakwerkhuisjes en eeuwenoude platanen of lindebomen. Zo'n dorpjes vind je nog in Duitsland.
Dààr wordt nog actie gevoerd wanneer één 500 jaar oude Lindeboom dreigt te verdwijnen om plaats te maken voor een verkeersknooppunt en meestal winnen deze actievoerders ook de strijd, heb ik ter plaatse kunnen vaststellen.
Hier verdwijnen zulke bomen in stilte. Ze zijn omgelegd voor er een haan naar kraait. En altijd wordt er wel een "aannemelijke" verklaring voor gegeven naderhand. "Hij was ziek", "hij was een gevaar voor de omgeving". Een boom die ziek is gaat zelf wel dood, die hoef je niet om te hakken. En een gevaar? Gevaar voor wie of wat? Hoeveel mensen sterven dagelijks door toedoen van een boom? Hoeveel huizen worden iedere dag bedolven onder een omgevallen boom? Neen, het zijn drogredenen. Als we de lijn zouden doortrekken mocht er geen enkele auto meer rijden.
Hoe schrijnend ... 500 jaar geschiedenis, die een mens met bouwplannen en een boomzaag binnen één dag zomaar kan laten verdwijnen. En het ergste is dat de meesten pas de impact ervan merken als het al te laat is ...

Met hele rijen werden ze hier bij ons de voorbije jaren omgehaald, zogenaamd om een fietsautostrade te "kunnen" aanleggen. En om ons "te beschermen" tegen overstromingen (dixit het sigmaplan). Roofbouw op onze natuur noem ik het, door steden die hun tentakels steeds verder uitspreiden.
Maar genoeg gezeurd.
Ik heb het geluk gehad een geredde 500 jaar oude Lindeboom te mogen aanschouwen aan wiens voet een pestkruisje stond. Deze boom heeft die nare ziekte nog beleefd en overleefd en zou ons duizenden verhalen kunnen vertellen over de tijd die sedertdien verstreken is. Daar ga ik bij dromen.
Ik zag prachtige eeuwenoude platanen die met hun gestel hele dorpspleintjes overhuifden.Er schitterden ontelbare regendruppeltjes aan hun twijgen en op de vruchtjes die als kerstballetjes in  naakte takken hingen. Niemand van de omwonenden die er ook maar aan dacht dat die boom wel eens op hun huis zou kunnen vallen. Een levende boom valt immers niet zomaar... Ook niemand die er kloeg over "te weinig licht" of over gevallen bladeren. Zij zijn integendeel, blij met zijn lommer op hete dagen, genieten van de rust onder zijn groene armen en van het gezang van vogeltjes die in de lente zijn kruin bewonen. Het stemt me melancholiek, als ik denk aan mijn eigen dorp en hoe de pleintjes hier vroeger "intiemer" en zoveel groener waren.

Zo'n dorpjes hoeven geen reuzen- kerstboom aan zijn geboortegrond te ontrukken of een plastic surrogaat om er hun kern mee op te smukken tijdens de kerstdagen. Ze hebben een levende kerstboom het hele jaar door. En je merkt aan de sfeer in die kleine dorpjes dat de mensen er - zonder kunstmatige ingrepen van bovenaf die toch niets meer uithalen - nog verbonden zijn met elkaar.

Maar genoeg "doorgeboomd" nu. We beginnen aan dit Nieuwe jaar met veel "égards" "un peux tards" met een nieuwe serie : 

" À la Bretonne"